Het Lief en ik wonen nu een dik halfjaar samen en ik kan je zeggen: het is niet altijd even gemakkelijk geweest. Als ik heel eerlijk ben: het is zelfs heel vaak moeilijk geweest. No worries, we zijn nog altijd even crazy in love - en ik ben er zeker van dat we dat voor altijd gaan blijven - maar sommige dingen waren toch anders dan ik had verwacht. Nu, na 5 jaar dacht ik het Lief al redelijk goed te kennen en goed nieuws: dat bleek ook zo te zijn. Ik heb geen rare dingen over hem ontdekt die als een donderslag bij heldere hemel kwamen; hij bleek niet opeens smetvrees te hebben of één of andere dwangneurose. En toch... Toch was ik op geen enkele manier voorbereid op samenwonen met hem.
Pas op, ik besef heel goed dat ik met het Lief met mijn gat in de boter ben gevallen. Hij neemt initiatief, is meestal 'proper op zeneigen' en kuist zelfs spontaan het appartement! Let's face it: ik ben een veel grotere sloddervos dan hij. Mijn schoenen staan zowat over het hele appartement, er hangt overal wel een jas van mij (behalve aan de kapstok) en oké, mijn sokken kan je ook al eens in de zetel vinden. Een beetje de omgekeerde wereld dus.
Ik hoor jullie al denken: maar Inez, wat is dan in godsnaam het probleem? Gij hebt gewoon het perfecte lief! Dat heb ik natuurlijk ook, maar het probleem zit hem bij ons vooral in de manier van communiceren. Voorbeeldje; wanneer het Lief mijn jas aan de stoel ziet hangen en niet aan de kapstok, volgt er al snel een verwijt in mijn richting dat ik mijn jas nooit weg hang. Omdat ik natuurlijk van plan was om mijn jas later nog wel weg te hangen zeg ik hem "ik doe het straks wel". Maar voor het Lief moet dat onmiddellijk gebeuren. Al snel noem ik hem dus een zagevent en vooraleer je het weet hebben we ruzie om een jas. Een stomme jas. Dat is maar een voorbeeld. We hebben diezelfde ruzie ook al wel eens om mijn schoenen, mijn werkgerief dat na mijn thuiswerkdag al eens op tafel kan blijven rondslingeren, de post of jawel, zìjn kranten (in dat scenario ben ik dan de zagevent).