June 28, 2017

Over overspannen zijn.


Enkele maanden geleden zat ik een week thuis, op ziekteverlof, wegens overspannenheid. Nu, ik ben nog maar net 26 geworden - toen was ik zelfs nog maar 25 - en ik zat na nog geen carrière van 3 jaar al thuis met overspannenheid. Ik kan normaal gezien vrij goed met stress omgaan dus om dan de diagnose overspannenheid te krijgen, was best even schrikken. Als ik zo zou doorgaan, zou er zelfs een burn-out kunnen volgen, zei de dokter. Of, in mijn geval, een bore-out. Hoe het kan dat iemand van 26 al zo vroeg "het niet meer aan kan"? Dat weet ik zelf eigenlijk ook niet zo goed, maar dat probeer ik uit te zoeken én er iets aan te veranderen.
Al sinds ik terug was van onze reis naar Cuba, had ik last met opnieuw in het ritme te komen van het normale werkleven. Ik had werk met hopen - en heb dat nog steeds - maar toch vond ik de motivatie niet om me er echt aan te zetten. De eerste week na terugkomst heb je nog wat stress, er zijn veel mailtjes om te behandelen, veel dringende zaken die moeten worden opgelost, dingen die zijn blijven liggen en zo snel mogelijk moeten gebeuren. Maar in tegenstelling tot daarvoor, kon me dat eigenlijk weinig schelen, hoe erg dat ook mag klinken. Pas op, ik deed mijn job wel, ik probeerde ervoor te zorgen dat alles zo snel en zo correct mogelijk gedaan werd. Ik had er gewoon geen plezier meer in.
Zo ben ik even blijven voortploeteren, tot ik een mentaal dieptepunt bereikte in februari van dit jaar. Ik weet niet wat er precies met me aan de hand was, maar het kon me allemaal gewoon niet meer schelen. Ik ben geen professional, maar als ik er nu op terug kijk denk ik wel dat ik dichtbij een depressie aanleunde. Het enige waar ik zin in had was slapen, binnen zitten, vooral nergens naartoe gaan en tv kijken. Dingen waar ik normaal veel plezier in vond, deze blog, koken, bakken, uit eten gaan, ... het kon me allemaal niks schelen en dat was ook mijn algemene gevoel; een soort van verdoofdheid. Ik vroeg me heel vaak af "of dit het nu was?" of de rest van mijn leven er zo zou uit zien? Een saaie 9 to 5 job waar ik geen plezier in vond, thuiskomen, koken, afwassen, tv kijken, slapen en alles terug opnieuw. Ik was 25 en had een saai, voorspelbaar leven waar ik niet tevreden mee was/ben. Toen dacht ik dat ik een quarter life crisis had, maar dat bleek dus iets anders te zijn.
Of het nu lag aan de zon die letterlijk opeens door de wolken kwam, of dat er iets anders in mijn mindset veranderde zonder dat ik dat zelf besefte, weet ik niet, maar stilaan beterde mijn gevoel wel. Pas op, ik deed niet opeens mijn droomjob, maar ik vond opnieuw wat motivatie, de werkdagen gingen me beter af dan voorheen en ik weet niet. Mijn algemene gevoel was beter. En toch werd me nog een week ziekteverlof voorgeschreven!


Hoewel ik er mentaal wel beter aan toe was, begonnen de lichamelijke klachten stilaan op te stapelen. Verschillende mensen zeiden dat ik naar de dokter moest gaan, maar dat negeerde ik. Ik had immers geen grote klachten, gewoon wat kleine pijntjes op verschillende plaatsen. Toen die na 5 weken nog niet verdwenen waren en er zelfs klachten bleven bijkomen, heb ik dan toch maar besloten om de huisdokter eens te raadplegen. Zij vertelde me dus dat ik alle symptomen van overspannenheid had en dat een weekje thuis me deugd kon doen. Dat deed het ook en dat gaf me ook de kans om over alles eens goed na te denken over hoe ik nu verder wou, wat ik wel en niet wilde doen en hoe ik verandering ging brengen in de situatie. Het is best ook raar om op je 25ste al overspannen te zijn, wetende dat je nog meer dan 40 jaar zal moeten meedraaien. Ik vroeg me ook af waarom ik het nu niet aankon, waarom kon ik niet gewoon meedraaien in heel het gebeuren? Ik ben echt niet de enige die haar job niet graag doet, maar waarom resulteerde dat bij mij dan in ziekteverlof en bij anderen niet?
Nu, ik geef toe, er is sindsdien weinig veranderd in mijn leven. Ik doe nog steeds dezelfde job en ik heb ook nog maar heel weinig gesolliciteerd voor nieuwe jobs, ik heb nog altijd niet meer plezier gevonden in mijn huidige job. Alles is nog steeds hetzelfde. Nu, ik wil wel één ding duidelijk maken. Heel deze post gaat over hoe niet-leuk ik mijn job vind, en daar blijf ik bij, de job die ik doe is niet (meer) voor mij. Toen ik 2,5 jaar geleden begon met werken, was het de perfecte job, ik kon er alles van mezelf een beetje in kwijt. Ondertussen heb ik routine gevonden in mijn job en net iets te veel van die routine om het nog boeiend te houden voor mij. MAAR, en er is een heel grote MAAR, dat wil niet zeggen dat de plaats waar ik nu werk een slechte plaats is om te werken. Integendeel, je krijgt er heel veel voordelen (thuiswerkdagen, vrij veel verlof, gratis soep, interessante regeling voor woon-werkverkeer, ...). Daarnaast heb ik ook nog eens superleuke collega's, die eigenlijk ook de reden zijn dat ik nog steeds niet volledig voor die nieuwe job ben gegaan. Ik zou hen namelijk echt enorm missen!
En toch... Hoe langer hoe meer, besef ik dat deze job niet meer is wat ik zoek of wil in het leven. De dokter raadde me ook loopbaanbegeleiding aan, waar ik nog steeds een afspraak voor moet maken (opnieuw, de stap om écht een nieuwe job te zoeken, beangstigt me nog wat). Ik kan er gelukkig ook heel goed over praten met mijn team leader en team manager die - gelukkig - wel begrip hebben voor mijn situatie. Het feit dat ik al van in het begin zei dat ik eigenlijk een job wil die meer met communicatie te maken heeft - waar ik voor gestudeerd heb - zorgde er ook wel voor dat het voor hen niet als een verrassing kwam. Ze doen dan ook hun best om mij te begeleiden naar een nieuwe job en om mijn tijd hier nog zo leuk en uitdagend mogelijk te maken, wat ik ook heel hard apprecieer.
Daarom vind ik het ook moeilijk om achter te laten wat ik nu heb, alle mensen zijn zo lief, iedereen steunt je, zelfs als je je niet goed voelt, zelfs als je de plaats waar je werkt niet leuk meer vindt... Nuja, ik vind de jobinhoud niet meer leuk, de plaats op zich is zo slecht nog niet 😉.

4 comments:

  1. Moedig om het zo op te schrijven! Ik ben daar wel een beetje bang voor eens ik ga werken, gelukkig duurt dat nog een hele poos :-)

    ReplyDelete
    Replies
    1. Amai, gelukzak! Ik wou dat ik terug student was... Alhoewel werken ook wel z'n voordelen heeft! :D

      Delete
  2. Ik herken mezelf ook in jouw verhaal. Ik doe mijn huidige job ondertussen al 7 jaar, maar ik heb ze eigenlijk nooit echt leuk gevonden. Er zijn leukere aspecten aan, ze staat goed op mijn cv, maar leuk? Nee, dat niet. In het begin had ik het er erg moeilijk mee en wou ik zo snel mogelijk weg, maar gaandeweg begon ik de positieve dingen ervan in te zien. Alle dingen die rond de job hingen: goede uren, goed loon, fijne collega's, veel andere voordelen. Ondertussen gaat het leven door, ik werd zwanger en nam ouderschapsverlof, ging even terug voltijds werken, werd terug zwanger, nam terug ouderschapsverlof en mijn job was mijn veilig haven waar alles vertrouwd was en waar ik ook eens gewoon wat kon luieren na een slechte nacht. Nu is mijn tweede kindje een jaar oud en begin ik echt te hunkeren naar een nieuwe uitdaging. Ik doe nu loopbaanbegeleiding en solliciteer al eens op iets anders. Onlangs de perfecte job net voor mijn neus zien passeren, maar ik haalde het net niet. Dat was even zuur. Maar ik blijf zoeken, op het gemakje, vanuit mijn veilige haven. :-) hopelijk vind je zelf ook zo'n rust in je job, of als je die niet vindt, gewoon ergens anders. Ik pieker er ook vaak over, maar uiteindelijk is het maar een job. Terwijl je er ook veel zit, dus ja... moeilijk hè. :-)

    ReplyDelete
    Replies
    1. Inderdaad! Dat is eigenlijk heel goed verwoord hoe ik me nu voel. Ik vind alles aan m'n job fantastisch, behalve de inhoud! Daardoor ben ik er ook wat in vastgeroest en bang om de stap te zetten naar een andere job (want zal ik daar ook zoveel verlof hebben, hoe zal het loon zijn? Zal ik thuis kunnen werken?)... achja we zien wel!

      Delete